Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΟΩΤΗΤΑ

Όταν είμουν μικρός, καμιά φορά μια άπλανη ματιά με έκανε να αλιθορίζω.Τότε έβλεπα το πλάνο μου να μοιράζετε στα δύο.....Στήν επαναφωρά, το πλάνο μου...ήταν ολότελα διαφορετικό,θα έλεγα πιο ρεαλιστικό πιο πραγματικό.Κάθε φορά μετά από μια τέτοια κατάσταση αντίκριζα μια νέα αλήθεια.Το αώριστο και συγκεχιμένο γύνονταν οριστικό,τελειωμένο!!!Μιά μαγεική στιγμή που το πραγματικό με ανακούφιζε ευχάριστα.

Τώρα ώριμος άντρας πιά σαράντα τεσάρων μα'ί'ων, κρατώ στα χέρια μου μιά σχολεική φωτογραφεία,τρίτη ή τετάρτη δημοτικού θα'ταν θαρώ.Πίσο ρόζ χαρτόνι γία φόντο και μπροστά ένα αγόρι με μπλέ ποδιά.Με κοιτά με ένα χαμόγελο αθόω,τρυφερό.Νιώθω θλίψη,βουρκόνουν τα μάτια γιατί όσο κι άν προσπαθώ αυτό το αγόρι δέν μου θυμίζει τίποτα.Αφίνω την φωτογραφία στο τραπέζι ανάποδα και σηκόνω τα μάτια,αυτό που βλέπω δεν μα'ρέσει.ΛΕΩ, ΤΕΡΜΑ, ΩΣ ΕΔΩ ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΥΡΣΕΨΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ....ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.                     ΝΙΚΟΣ'68